รีวิวหนัง Aftersun อยากให้อยู่นานกว่านี้ | เรามีคนในความทรงจำเสมอ

เมื่อลองมองเข้าไปในตัวเองแล้ว ก็เข้าใจได้ว่านายแพทไม่ใช่คนที่จะดูหนังทุกเรื่องเพื่อเก็บข้อมูลเอาไว้ในความทรงจำแล้วนำมาเขียนบอกเล่าให้ทุกคนได้อ่าน แต่เป็นพวกที่เลือกจะดูเฉพาะหนังที่รู้สึกสนใจและอยากดู ทั้งยังเป็นพวกที่อ่อนไหวแต่ลืมง่าย ทำให้บล็อกนี้ไม่ได้เป็นบทความหรือรีวิวจากคนที่รอบรู้เรื่องหนังอย่างใครเขา วันนี้ก็เช่นกัน ที่ผมได้ไปดูหนังที่รู้สึกอยากดูมาสักพักแล้วและเพิ่งจะมีโอกาสเดินเข้าโรงหนังก็วันนี้ ผมจะเล่าเรื่องหนังอย่าง ‘Aftersun’ ที่มีชื่อไทยแบบโดนๆ ว่า ‘อยากให้อยู่นานกว่านี้’ ครับ

ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ได้ฟอร์มใหญ่ ไม่ได้เข้าฉายในวงกว้าง (แต่ก็มีเข้าหลายโรงอยู่นะ) มีคนรู้จักไม่มากแต่ปากต่อปากชื่นชม ผลงานจากฝีมือการเขียนบทและกำกับของ Charlotte Wells ที่บอกเล่าเรื่องราวในความทรงจำของพ่อกับลูกสาวได้อย่างจับจิตจับใจ แม้จะไม่เคยได้พบพานกับผลงานก่อนหน้าของนักทำหนังคนนี้มาก่อน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะเนื้อเรื่องและองค์ประกอบในหนังนั้นมากพอจะแทรกซึมเข้ามาในจิตของผู้ชมได้อย่างไม่ยากเย็น

โดยเฉพาะคนที่ผ่านโลกมาพอสมควรแล้วอย่างผม

เรื่องย่อหนัง ‘อยากให้อยู่นานกว่านี้’

มันเป็นเรื่องราวในความทรงจำของโซฟี (Celia Rowlson-Hall) ที่ย้อนนึกไปในช่วงเวลาที่เธอได้ใช้กับพ่อเมื่อ 20 ปีก่อน

ฤดูร้อนปีนั้น คาลัม (Paul Mescal) ผู้พ่อได้มีโอกาสไปท่องเที่ยวตุรกีกับโซฟี (Frankie Corio) ลูกสาววัยสิบเอ็ด ช่วงเวลาอันแสนสั้นที่ยังคงผนึกอยู่ในความทรงจำของโซฟีเรื่อยมา

บางส่วนเสี้ยวที่ถูกบันทึกไว้ในวิดีโอเทป กับอีกหลายส่วนยังคงติดอยู่ในความทรงจำ หนังที่เล่าถึงช่วงเวลาสั้นๆ ที่บ่งบอกถึงความผูกพันของสองพ่อลูกได้เป็นอย่างดี

รีวิวหนัง ‘Aftersun’

มันเป็นเรื่องราวของลูกสาววัยสิบเอ็ด คนที่จะเรียกว่าเด็กก็เกือบจะไม่ใช่ แต่เธอกำลังจะกลายเป็นวัยรุ่นในอีกไม่ช้า โซฟีคือคนที่กำลังเรียนรู้หลายสิ่งที่แปลกใหม่ในชีวิตตอนนั้น และหลายสิ่งที่ได้รับมาก็จากการได้ใกล้ชิดและใช้ชีวิตกับผู้เป็นพ่อ

กล้องแฮนดี้แคมกับวิดีโอเทปที่ถูกเปิดขึ้นตอนต้นเรื่อง บอกกับเราว่านี่จะเป็นเรื่องราวครั้งอดีตของพ่อลูกคู่หนึ่ง ที่ถูกเล่าเคล้าคนไปกับความจริง(ที่ไม่ได้ถูกบันทึก)ระหว่างทริปฤดูร้อนครั้งนั้น ประสบการณ์เที่ยวตุรกีของโซฟีกับพ่อสองคนที่หยิบขึ้นมาเปิดทีไร ความทรงจำของช่วงนั้นก็โผล่ขึ้นมาทำงานทุกครา แม้มันจะเลือนลางไปบ้าง แต่ภาพเคลื่อนไหวที่บันทึกเอาไว้ให้ย้อนคืนความรู้สึกได้เสมอ

การแสดงอันเป็นธรรมชาติของ Paul Mescal และ Frankie Corio ในบทของพ่อกับลูกสาวดึงดูดให้เรายังคงเฝ้าติดตามราวเรื่อง แม้จะยังไม่เข้าใจว่าหนังจะบอกอะไรกับเรา เรื่องจะเดินไปทางไหน จนอาจกลายเป็นความน่าเบื่อสำหรับบางคน แต่มือตัดต่อก็พยายามสลับด้วยฉากการเต้น พาให้รู้สึกสงสัยไปว่า มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างคนทั้งสอง

ทุกอย่างดูไม่รีบไม่ร้อน ค่อยๆ เล่า ซึ่งความเป็นธรรมชาตินั้นแหละที่ทำให้เรารู้สึกอินในความสัมพันธ์ มีหลายช็อตทีเดียวที่อาจจะดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ถ้ามองลึกเข้าไป มันแฝงอะไรบางสิ่งอยู่ หลายอย่างในช่วงเวลาเหล่านั้น สำหรับเด็กสาววัยสิบเอ็ดขวบอย่างโซฟีอาจจะไม่เข้าใจอะไรมากนัก ทำไมพ่อเธอจึงทำเช่นนั้น แต่เวลาต่อมา เมื่อพ่อเอ่ยขอโทษ เธอก็ให้อภัยพ่อทุกที แล้วทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม จนวันที่เธอโตพอนั่นแหละจึงได้เข้าใจ

กับบางฉากที่ผสานรวมความรู้สึกทุกสิ่งเข้ามาพร้อมกัน ทำให้น้ำตาต้องล้นเอ่ออย่างไม่อาจฉุดรั้ง ทั้งที่เราเพียงแค่คนที่เดินผ่านมารับรู้ความทรงจำของคนทั้งสองเท่านั้น

คาลัมคือพ่อที่แยกทางกับแม่ของโซฟี ทำให้ช่วงเวลาที่ได้ใช้กับพ่อจึงแสนมีความหมายกับเธอ ถึงมันจะเป็นช่วงสั้นๆ แต่ก็เป็นความทรงจำอันล้ำค่าที่อยากจะเก็บกอดมันไว้ให้แสนนาน

เอาเข้าจริง การที่หนังตั้งชื่อไทยว่า ‘อยากให้อยู่นานกว่านี้’ ก็นับว่าจุกอกอยู่เหมือนกันนะ ใครบางคนที่แตกสลายมาเนิ่นนาน จู่ๆ กลับกลายเป็นที่รักของใครอีกคน ความรู้สึกที่เต็มแน่นในอกจึงได้ทะลักทะล้นออกมา น่าเสียดายที่มันเป็นช่วงเวลาที่สั้นเหลือเกิน ถ้าต่อเวลาออกไปได้ก็คงจะดีไม่น้อย

หลายคนคงอยากได้ความอบอุ่นจากพ่อแบบคาลัม คนที่พร้อมจะรับฟังทุกอย่าง เฝ้ามองลูกเติบโตโดยไม่บีบบังคับ คนที่ยินดีจะให้ในสิ่งที่เห็นว่าลูกควรได้ แม้ว่าตัวพ่อเองจะแตกสลายไปแค่ไหนก็ตาม เป็นเหมือนกับดวงอาทิตย์ที่ให้ความอบอุ่นกับทุกชีวิต แม้ตัวเองจะต้องมอดไหม้ แต่เมื่อลับขอบฟ้าไป คงเหลือเพียงความเหน็บหนาวให้เฝ้าโหยหาความอบอุ่นนั้น

หนังไม่ได้บอกเล่าทุกอย่างที่คนดูอาจสงสัยระหว่างทาง เปิดโอกาสให้เราได้ปะติดปะต่อเรื่องราวในหัวเอาเองหลังหนังจบลง เป็นหนังที่ไม่ปล่อยให้คนดูมูฟออนเมื่อตัวหนังสือเครดิตโผล่ขึ้น เรื่องราวต่างๆ ยังคงทำงานในหัวของผู้ชมอย่างแข็งขัน ไม่แปลกอะไรที่หลายคนจะนั่งซึมหลังติดเบาะอยู่อย่างนั้นไม่ยอมก้าวเดินออกมา

แถมเพลงที่เปิดอยู่นั่นก็ทำงานได้ดีเสียด้วยสิ

รายละเอียดเกี่ยวกับหนัง