คงเป็นหนังรอบสื่อเรื่องสุดท้ายปลายปี 2557 หนังไทยที่มี แดน วรเวช เป็นพระเอก หนังไทยเรื่องที่สามแล้วสินะที่เขาทุ่มทุนสร้าง แต่มันเป็นหนังเขาเรื่องแรกที่เราได้ ถัดจาก ‘คืนวันเสาร์ถึงเช้าวันจันทร์’ และ ‘ฤดูที่ฉันเหงา’ ซึ่งต้องนับว่าเป็นการเปิดซิงตัวเองเพื่อให้ได้ลองสัมผัสกับหนังและการแสดงในแบบของแดนดูสักที แม้ว่านี่จะไม่ใช่หนังที่เขาลงมือกำกับเองก็ตาม
วันงานเปิดตัวรอบสื่อมวลชนที่โรงหนัง SF World Cinema ห้างเซ็นทรัลเวิลด์ในช่วงค่ำของวันที่ 29 ธันวาคม จริงๆ ทีมงานเองก็คงลุ้นเช่นกันว่าจัดงานในช่วงใกล้สิ้นปีจะมีสื่อมวลชนมาร่วมงานกันสักเท่าใด แต่หลังจากเห็นปริมาณของผู้คนในงานก็คงพออุ่นใจได้ในระดับหนึ่ง เมื่อหนังเริ่มฉายจริง ก็คงได้เวลาพบกันหนังของแดนเป็นครั้งแรกในชีวิตเสียที กับหนังอารมณ์ดีที่ชื่อ ‘The One Ticket ตัวพ่อเรียกพ่อ’ ที่นำแสดงโดย แดน และ นิว ปทิตตา
รีวิวหนัง ‘The One Ticket ตัวพ่อเรียกพ่อ’
หนังตลกที่ดูเหมือนจะเจือด้วยดราม่าครอบครัวเรื่องนี้ กำเนิดเกิดขึ้นเพราะความไม่เอาไหนของพ่อเลี้ยงเดี่ยวอย่าง “โป้ง” (แดน-วรเวช ดานุวงศ์) ที่เพราะความรักสนุก ทำให้เขาได้เป็นพ่อของ “น้อง ป.ปลา” (ยูเค-ณัฐธยาน์ องค์ศรีตระกูล) โดยไม่ได้ตั้งตัวตั้งใจ แต่เขาก็เลือกที่จะเก็บเด็กน้อยคนนี้เอาไว้และยินดีจะเลี้ยงด้วยตัวคนเดียวเสมอมา
แม้ว่าดูๆ ไปแล้ว เขาจะเป็นพ่อที่ไม่ค่อยดีเลยก็ตาม
ลูกสาวอยากดูคอนเสิร์ตของไอดอลญี่ปุ่น Berryz Kobo ถึงขนาดเก็บตังค์ดู แต่พ่อตัวห่วยกลับเอาไปใช้อะไรก็ไม่รู้ จึงต้องขวนขวายหาตั๋วให้ลูกให้ได้ เพื่อเปลี่ยนตัวห่วยให้เป็นตัวพ่อ ดึงความรู้สึกดีๆ ในหัวใจของ ป.ปลา ให้กลับมาอีกครั้ง แต่ในระหว่างนั้น เขาก็ได้พบกับ “ณัฐฐา” (นิว ปทิตตา อัธยาตมวิทยา ที่เดินมาส่งลูกของเขาที่อพาร์ตเมนต์ แถมยังขึ้นมากินมาม่าบนห้องของเขาอีก
ชีวิตเขากำลังจะเปลี่ยน หรือว่ามันจะกลับไปแย่เหมือนเดิม
ช่วงแรกของหนัง ดูเหมือนหลายๆ คนจะเห็นตรงกันว่า มันดูล้นเกินไปหน่อย พยายามจะตลกจนหนังอ่อนในด้านความน่าเชื่อถือและชักจูงใจคนดูให้คล้อยตาม การแสดงที่โอเวอร์แอ็คติ้งของแดนก็เป็นส่วนหนึ่งในนั้น แต่ผมชอบที่เขาเอาภาพของการ์ตูนวาดฝีมือคนไทยเข้ามาใส่แทรกในช่วงหนึ่งของหนัง น่าเสียดายที่การวาดการ์ตูนกลายเป็นส่วนที่ดูเพี้ยนเกินไป การตัดต่อใส่เสียงเพลงประกอบบางช่วงก็ดูไม่เวิร์ก เรียกได้ว่าช่วงแรกนี่แทบจะหาจุดลงตัวได้ยากจริงๆ
ขณะที่พาร์ทตลกของหนังมีนักแสดงสมทบมาร่วมสร้างมุกตลกห้าหกตัว ซึ่งน่าเสียดายที่ใส่มุกกันเรี่ยราดแต่เรียกเสียงฮาจากผมได้ไม่กี่มุก (แต่เห็นก็มีคนอื่นเขาหัวเราะคิกคักกันเยอะเหมือนกันนะ) หลายมุกเข็นความหยาบคายมากมายโดยไม่จำเป็น บางมุกก็พากระอักกระอ่วนมากกว่าจะชวนขำ เอาเป็นว่า กดปุ่มฟาสต์ฟอร์เวิร์ดไปดูช่วงครึ่งหลังของหนังก็แล้วกันนะครับ
แต่เมื่อหนังเริ่มเข้ามาถึงตรงกลางเรื่อง พาร์ทดราม่าเริ่มจะทำงาน และทำให้เราได้เห็นความสามารถด้านการแสดงรวมทั้งความน่ารักของน้องยูเค คนที่เล่นเป็นน้อง ป.ปลา ในเรื่อง ช่วงนี้เราถึงได้อินกับบทมากขึ้น จังหวะหนังก็เริ่มทำงานได้ผลในหลายช่วง จนทำให้น้ำตาเอ่อในฉากหนึ่ง เสียดายนิดเดียวที่มันยังไม่ถึงขั้นไหลพรากๆ เท่านั้นเอง
อาจเรียกได้ว่า น้องยูเค คือส่วนที่ดีที่สุดของหนัง น้องทั้งน่ารักแถมยังแสดงได้ดีเกินวัย ขณะที่คนอื่นๆ ดูล้นๆ เกินๆ ไปหมด
พล็อตของพ่อตัวห่วยกับลูกที่พยายามจะหวังในตัวพ่อน่าจะทำงานได้ดี หากว่าไม่เล่นกับมุกที่เลอะเทอะเกินไป ดนตรีประกอบและการตัดต่อครึ่งถือว่ากลับมาทำคะแนนได้แล้ว แต่ความตะขิดตะขวงใจยังพอมีอยู่บ้าง เช่นเด็กวัย 6-7 ขวบนี่มีเงินเก็บพอจะซื้อตั๋วคอนเสิร์ตเลยหรือ? เด็กน้อยขนาดนี้คลั่งไคล้ไอดอลจนถึงขนาดอยากไปดูคอนเสิร์ตตัวคนเดียวเลยเนี่ยนะ? มันยังดูทะแม่งๆ นิดหน่อย บางอย่างในเรื่องก็ถูกเล่าถึงไว้อย่างโดดเด่น แต่มันกลับถูกหลงลืมไป ก่อนจะกลับมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทีมงานอาจขาดความละเอียดละออไปนิดสำหรับตรงนี้
ประกอบกับบทพูดที่ใส่ให้กับตัวละครหลายๆ ตัวก็ดูเหมือนนั่งเทศนาสั่งสอนมากเกินไป โดยรวมถือว่าโอเคแม้จะยังไม่กลมกล่อม สุดท้าย ชอบจริงๆ เลย ไอ้ประโยคนี้เนี่ย…
“สีสันของชีวิต คือการใกล้ชิดอุปสรรค”
ชื่อภาพยนตร์: The One Ticket / ตัวพ่อเรียกพ่อ
ผู้กำกับภาพยนตร์: ณภัทร ปัทมสิงห์ ณ อยุธยา
ผู้เขียนบทภาพยนตร์:
นักแสดงนำ: วรเวช ดานุวงศ์, ณัฐธยาน์ องค์ศรีตระกูล, ปทิตตา อัธยาตมวิทยา, อเนก อินทจันทร์ (แอนนา ชวนชื่น), ใหม่ สุขะเดชะ (ใหม่ ไอน้ำ), ณัฐวุฒิ ศรีหมอก (กอล์ฟ ฟักกลิ้งฮีโร่), Mr.Amidu Johnson Musah (โจอี้ เชิญยิ้ม), มงคล สะอาดบุญญพัฒน์ (นาย เดอะคอมเมเดี้ยน), ธนาพร มณีพันธ์ (บ๊อบบี้ เน็ตไอดอลเสียงอีสาน)
แนว/ประเภท: Comedy
ความยาว: นาที
เรท: ไทย/ , USA/
สัดส่วนภาพ:
วันเข้าฉายในประเทศไทย: 31 ธันวาคม 2557
ผู้ผลิต/ผู้จัดจำหน่าย/สตูดิโอ: สหมงคลฟิล์ม อินเตอร์เนชันแนล
ตัวพ่อเรียกพ่อ
ตัวพ่อเรียกพ่อ - 5
5
The One Ticket
พล็อตของพ่อตัวห่วยกับลูกที่พยายามจะหวังในตัวพ่อน่าจะทำงานได้ดี หากว่าไม่เล่นกับมุกที่เลอะเทอะเกินไป ดนตรีประกอบและการตัดต่อครึ่งถือว่ากลับมาทำคะแนนได้แล้ว แต่ความตะขิดตะขวงใจยังพอมีอยู่บ้าง บางอย่างในเรื่องก็ถูกเล่าถึงไว้อย่างโดดเด่น แต่มันกลับถูกหลงลืมไป ก่อนจะกลับมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทีมงานอาจขาดความละเอียดละออไปนิดสำหรับตรงนี้
