รีวิวหนัง แดนสาป The Cursed Land | เปิดปมขัดแย้ง ต้นเหตุของคำแช่ง

แล้ววันนี้ก็เดินทางมาถึง เมื่อหนังไทยแนวสยอง-ระทึกขวัญอีกเรื่องได้เข้าฉายในโรงภาพยนตร์ หนังไทยที่เล่าเรื่องของครอบครัวชาวพุทธที่ย้ายเข้าไปพำนักอยู่ในบ้านเก่าแก่ในชุมชนมุสลิม และต้องเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ประหลาดที่มีตำนานลึกลับบางอย่าง ได้เวลาแล้วที่เราจะได้พบกับ ‘แดนสาป The Cursed Land‘

ความเห็นส่วนตัวของนายแพท

หนังมันทำให้เราเห็นว่า เราสามารถหยิบความแตกต่างทั้งทางด้านแนวคิด ศาสนา ภาษา และวิถีชีวิตของคนพุทธและมุสลิมมาเล่ารวมไว้ในเรื่องเดียวกันได้ สองพ่อลูกที่ต้องเจ็บปวดกับการสูญเสียคนในครอบครัว และต้องย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเช่าอันเก่าแก่ที่ตั้งอยู่ในชุมชนมุสลิมแถวหนองจอก ความไม่เชื่อในอีกวิถีหนึ่งปลดปล่อยบางสิ่งออกมา ไม่เพียงหลอกหลอนสองตัวละคร หากเสียงและบรรยากาศยังหลอกหลอนคนที่นั่งดูอยู่ด้วย หนังชวนเข้าใจโลกมุสลิม พาย้อนไปพบเจอกับปมความขัดแย้งระหว่างคนสองศรัทธา

กลุ่มนักแสดงนำต่างทำหน้าที่ได้ดี บทหนังก็แข็งแรงดี ถือเป็นหนังไทยที่น่าสนใจ ควรค่าแก่การบอกต่อและตีตั๋วไปดูอย่างยิ่งเลย

เรื่องย่อหนัง ‘แดนสาป’

มันคือเรื่องราวของสองพ่อลูก มิตร (อนันดา เอเวอริงแฮม จากหนัง ‘ขุนพันธ์ ภาค 3’) กับ เมย์ (เจนนิษฐ์ โอ่ประเสริฐ จากหนัง ‘แอน Faces of Anne’) ที่เพิ่งสูญเสียแม่ไปหมาดๆ ทั้งคู่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านใหม่นี้เป็นการชั่วคราวในระหว่างที่ผู้เป็นพ่อได้งานรับหน้าที่หัวหน้าวิศวกรดูแลเครื่องจักรในโรงงานแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ บ้าน พวกเขาก็คิดว่าคงอยู่ที่นี่เพียงไม่นาน แต่ก็ไม่คาดคิดว่าในเวลาของทั้งคู่ต้องการการเยียวยาจิตใจ จะต้องมาเจออะไรที่อยู่ในบ้านโทรมๆ หลังนี้

พื้นที่ที่พวกเขาเข้ามาอยู่เป็นชุมชนมุสลิมแถบหนองจอก และบ้านหลังนี้ก็มีตำนานที่ถูกบอกเล่าสืบต่อกันมา แถมที่นี่ยังมีบังฮีม (บรอนต์ ปาลาเร่ จากหนัง ‘Abang Adik’) ชายมุสลิมที่ทำตัวลึกลับคอยแวะเวียนมาอยู่หน้าบ้านไม่ขาด ด้วยความไม่เชื่อถือในสิ่งที่แตกต่าง มิตรปลดผ้ายันต์ทุกชิ้นออกหมด แถมยังตั้งศาลพระภูมิในพื้นที่บ้าน เรื่องราวร้ายๆ ก็เริ่มต้นขึ้นเพราะมิตรได้ปลดปล่อยวิญญาณร้ายที่ถูกกักขังเมื่อ 200 ปีที่แล้วออกมา

รีวิวหนัง ‘The Cursed Land’

ถือเป็นหนังไทยที่น่าสนใจอีกเรื่องหนึ่ง ด้วยความที่เนื้อเรื่องของมันนำพาแนวความคิดและผู้คนจากต่างศาสนาให้มาปะทะประสานงากัน หนึ่งคือ สองพ่อลูกชาวพุทธที่เพิ่งสูญเสียคนในครอบครัว พ่อเสียเมีย ส่วนลูกสาวเสียแม่ พวกเขาขนย้ายข้าวของ และที่สำคัญก็คือโกศเก็บอัฐิและรูปภาพของแอนเข้ามาไว้ในบ้านหลังเก่าๆ ที่ตั้งอยู่ในชุมชนมุสลิมและมีประวัติ

หนังไม่ได้เล่าเรื่องตามลำดับเวลา แต่สลับไปมาเพื่อให้คนดูปะติดปะต่อเรื่องราวเอาเอง เมื่อดูไปเรื่อยๆ ก็จะสัมผัสได้ว่า นี่มันเป็นเรื่องราวที่เล่าถึงหนองจอกในช่วงเวลาก่อนกาลปัจจุบัน พื้นที่แถบนั้นยังคงเต็มไปด้วยท้องทุ่งนา มีชาวมุสลิมเชื้อสายมลายูที่ถูกดึงมาทำงานเป็นทาส และสืบเชื้อสืบสายกันมาจนถึงตอนนั้น พื้นที่ตรงนั้นจึงเหมือนเป็นเขตแดนที่ 2 ศาสนาได้มาอยู่ร่วมกัน จนมันกลายเป็นแรงบันดาลใจให้ถูกขีดเขียนเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมา

หนังเริ่มต้นมาด้วยเหตุอันชวนสงสัย ว่ามันจะเกี่ยวอะไรกับส่วนที่เหลือ ก่อนจะเล่าเรื่องของสองพ่อลูกชาวพุทธที่เพิ่งย้ายเข้ามาในชุมชนมุสลิม พวกเขาหอบเอาความเศร้าเสียใจเข้ามาในบ้านหลัง พร้อมกับความเชื่อในแบบของตน มาเจอกับความลี้ลับในอีกศาสนาหนึ่ง โดยให้คนดูค่อยๆ เห็นว่า มันเกิดอะไรบางอย่างขึ้นในบ้าน โดยที่สองพ่อลูกยังไม่ได้ตระหนักถึงมันด้วยซ้ำ ก่อนที่มันจะหนักข้อขึ้นทุกที จากหลายสิ่งที่พวกเขามีและสร้างมันขึ้นมา ทั้งความคิดแบบพุทธที่ไม่เชื่อในอีกด้าน ความเจ็บปวดโศกเศร้าเพราะสูญเสียคนที่รัก การนำพาศรัทธาความเชื่อต่างศาสนาเข้ามา พฤติกรรมของชาวมุสลิมบางคนที่ชาวพุทธ(ในหนัง)รู้สึกไม่เชื่อใจ

มิตรเป็นเหมือนตัวแทนของคนพุทธที่ไม่ชอบมุสลิมอย่างออกนอกหน้า ขณะที่เมย์ลูกสาวมองทุกอย่างอย่างเป็นกลางและเพียงต้องการสืบหาหนทางแก้ไขปัญหา

หนังสร้างความรู้สึกไม่น่าไว้วางใจได้เก่ง หนังเล่นกับช็อตที่แช่ภาพเอาไว้นิ่ง ให้คนดูมองหาจนเจอเองว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นบนจอ เช่นเดียวกับการใช้ซาวด์สร้างบรรยากาศได้ดี มันไม่ได้เป็นหนังที่เน้นให้คนดูรู้สึกกลัว ไม่เล่นกับจังหวะตุ้งแช่ เน้นพาคนดูไปเจอกับเหตุระทึกใจและเรื่องราวเบื้องลึกเบื้องหลังของเหตุที่เกิดกับตัวละครและบ้านหลังนี้มากกว่า

‘แดนสาป’ พาเราไปทำความรู้จักกับ ‘ผี’ ในอีกความหมายหนึ่งในมุมของวิถีมุสลิม ที่พวกเขาเรียกว่า จินน์ หรือ ญิน อันเป็นรูปแบบที่แตกต่างไป และพาเราไปเข้าใจความคิดความเชื่อ และวิถีชีวิตในแบบมุสลิมที่เป็นเหมือนคนชายขอบในสายตาคนไทยส่วนใหญ่ เหมือนเขาพาเราไปนั่งกินข้าวและพูดคุยกับพวกเขา คงเป็นความตั้งใจของผู้เล่าอย่าง ภาณุ อารี และ ก้อง ฤทธิ์ดี ที่ต่างก็นับถือศาสนาอิสลามด้วยกันทั้งคู่ ที่ต้องการนำเสนอเรื่องพวกนี้เพื่อให้คนทั่วไปได้รู้จักโลกของมุสลิมมากขึ้น ปรับเปลี่ยนมุมมองภาพจำในเรื่องความรุนแรงที่มีในใจผู้คนออกไปบ้าง ทั้งพาเราย้อนกลับไปสู่อดีตที่พวกเขาถูกจับมาเป็นทาสในบ้านของคนพุทธและหลายคนอาจจะไม่เคยได้รู้

ในมุมมองของดราม่า หนังมันเล่าถึงเรื่องบ้านได้อย่างมีแง่มุมและแข็งแรงดี มันเล่าถึง เมย์ เด็กนักศึกษาสถาปัตย์ผู้ที่ต้องเรียนเรื่องการสร้างบ้าน และมีชีวิตที่อยู่ในบ้านที่พบเจอการสูญเสียทั้งต้องย้ายมาสู่บ้านหลังใหม่ บ้านจึงไม่ใช่แค่สิ่งปลูกสร้าง แต่เป็นมากกว่านั้น

นอกจากนี้ หนังก็ยังให้ความหมายของ ‘คำสาป’ ว่ามันอาจมาในรูปการกลืนกินบางสิ่งราวกับเป็นอาหาร อย่างเช่น ความหมองหม่น โศกเศร้าเสียใจ ความทรงจำ ความรู้สึกผิด ที่เกาะกินจนทำให้ตัวละครเกิดความเครียดจนมีอาการคลายเป็นโรคทางจิต หรือความโกรธแค้น ที่ถูกหักหลัง ถูกกดขี่ อะไรแบบนี้เป็นต้น

แม้จะยังพอมองเห็นบางรายละเอียดเล็กๆ ที่อาจถูกละเลยไปบ้าง ชวนเอ๊ะในใจนิดๆ แต่ถ้าพูดถึงด้านงานภาพและเทคนิคพิเศษของหนังแล้ว งานภาพ มุมมอง หนังทำได้ดีมากเหมือนกันนะ แม้ว่าซีจีจะไม่ถึงกับดีเลิศแต่คุณภาพก็ออกมาโอเคประมาณหนึ่ง แต่ด้านที่โดดเด่นนอกเหนือจากบทหนังที่ค่อนข้างแข็งแรงแล้วก็เป็นเรื่องนักแสดงที่เล่นดีอยู่ในระนาบเดียวกัน ทั้ง อนันดา เอเวอริงแฮม กับ เจนนิษฐ์ โอ่ประเสริฐ ที่เล่นบทพ่อลูกได้อย่างเข้าขา, บรอนต์ ปาลาเร่ ที่พูดได้ทั้งสองภาษากับสามารถสร้างความลึกลับให้กับตัวละครได้ดี และ สีดา พัวพิมล ผู้เล่นเป็นไซหนับและต้องพูดภาษามลายู

ก็ถือเป็นหนังไทยที่น่าสนใจ ควรค่าแก่การบอกต่อและตีตั๋วไปดูอย่างยิ่งเลย

รายละเอียดเกี่ยวกับหนัง