รีวิวหนัง Midnight คืนฆ่าไร้เสียง | หนึ่งคนล่า หนึ่งคนใบ้ ลุ้นชะมัด

ในหลายครั้งที่เราได้ดูหนังที่เล่าถึงคนหูหนวก ใช้ภาษามือ เรามักจะพบว่า ผู้กำกับเขาจะเลือกให้หนังมันเงียบในช่วงเวลาที่มีตัวละครเหล่านั้นบนเฟรม เพื่อให้คนดูเข้าถึงในสิ่งที่ตัวละครประสบ สิ่งนั้นก็เกิดขึ้นเช่นกันในหนังเกาหลีเรื่อง ‘Midnight’ ชื่อไทยคือ ‘คืนฆ่าไร้เสียง’ หนังที่เล่าเรื่องของฆาตกรที่เสพติดการฆ่า กับสาวที่ไม่ได้ยินเสียงใดๆ

หนังได้นักแสดงนำอย่าง วีฮาจุน มาเล่นเป็นฆาตกร และได้ จินกีจู มาเล่นเป็นหญิงสาวที่เป็นใบ้และต้องใช้ภาษามือ โดยวางมันเป็นหนังแนวระทึกขวัญ กำกับโดย ควอนโอซึง ที่ทั้งเขียนบทเอง แถมนี้ยังเป็นผลงานการกำกับหนังชิ้นแรกของเขาอีกด้วย

เอาล่ะ ได้เวลามาระทึกกับหนังเรื่องนี้ละ

เรื่องย่อหนัง Midnight

คยองมี (Jin Ki Joo/จินกีจู จากซีรีส์เรื่อง ‘Moon Lovers: Scarlet Heart Ryeo’, ‘The Secret Life of My Secretary’ และ ‘Misty’) สาวหูหนวกที่ใช้ภาษามือในการสื่อสาร เธออยู่กับแม่ (Gil Hae Yeon/กิลแฮยอน จากหนังเรื่อง Memoir of a Murderer, ซีรีส์เรื่อง ‘Find Me in Your Memory’ และ ‘Beyond Evil’) ที่ก็หูหนวกเช่นกัน ทั้งสองคนตั้งใจจะไปเที่ยวเกาะเจจูด้วยกัน

แต่คืนนี้ ดันมาเกิดเรื่องขึ้นซะก่อน

ดึกดื่นแล้ว แต่ชายหนุ่มคนหนึ่งยังไม่กลับบ้าน เขาคือ โดชิก (Wi Ha Joon/วีฮาจุน จากซีรีส์เรื่อง ‘Squid Game’, ’18 Again’ และ ‘Romance is a Bonus Book’) เขาขับรถมาในซอยเปลี่ยวไฟสลัวๆ เพื่อเสาะหาเหยื่อมาเข่นฆ่าให้สะใจเล่นๆ ระหว่างที่มองแม่ของคยองมี ก็พอดีมีหญิงสาวคนหนึ่งที่ชื่อโซจอง (Kim Hye Yoon/คิมฮเยยุน จากซีรีส์ ‘Snowdrop’, ‘SKY Castle’ และ ‘Extraordinary You’) เดินผ่านมา เธอจึงกลายเป็นเหยื่อแทน

ยังมีอีกหนึ่งตัวละครสำคัญ เขาคือจงทัก (Park Hoon/พัคฮุน จากซีรีส์เรื่อง ‘The King: Eternal Monarch’, ‘Designated Survivor: 60 Days’ และ ‘Memories of the Alhambra’) พี่ชายของโซจอง ชายที่ยังครองตัวเป็นโสด และรักน้องสาวมาก แต่รู้ว่าน้องของตนกำลังอยู่ในอันตรายก็ต้องออกมาช่วยสิ

แล้วเหตุการตามไล่และหนีก็เริ่มต้นขึ้น…

รีวิวหนัง คืนฆ่าไร้เสียง

มันเป็นเรื่องของคนกลุ่มหนึ่งที่ถูกโชคชะตาหรืออะไรสักอย่างพัดพาให้ต้องมาเจอและเกี่ยวข้องกันในทางที่เลวร้าย ช่วงเวลาเริ่มต้นของหนัง เล่าความรู้สึกกระอักกระอ่วนของหญิงสาวหูหนวกที่อยู่ท่ามกลางผู้ร่วมงานที่เป็นผู้ชายเอาไว้ได้ดี แม้จะไม่ได้เกี่ยวพันกับเรื่องราวหลังจากนั้นเท่าไหร่นักก็ตาม เราจะเห็นวิธีการเล่าของหนัง ที่จะปิดทุกเสียงเพื่อจะบอกถึงสิ่งที่คยองมีได้ยิน เพื่อให้เราเข้าถึงตัวละครนี้ให้ได้มากที่สุด แต่หนังก็ไม่ได้เล่าแค่เธอเพียงคนเดียว

ช่วงต้นของหนัง ใช้วิธีการสลับเล่าเรื่องราวของแต่ละตัวละครไปเรื่อยๆ จนในที่สุด ทุกตัวละครจะต้องมาเกี่ยวข้องกัน

หลังสลับไปเล่าเรื่องของฆาตกรโดชิก แล้วก็หันมาเล่าถึงคู่สองพี่น้อง ก่อนที่โซจองจะกลายเป็นหนึ่งในเหยื่อของโดชิก แล้วก็เป็นคราวเคราะห์ของสาวหูหนวกที่เข้ามาอยู่ระหว่างเหตุการณ์ การเข้ามาแทรกของเธอทำให้โดชิกตามรังควานเธอไปด้วย

จากนั้น เขาก็ผูกเรื่องของฆาตกรกับสาวผู้ไม่ได้ยินอะไร ให้ต้องมีอันไล่ล่าและวิ่งหนีกันไปตลอด

นักแสดง กับบทบาทของตัวละครนำ

วีฮาจุน สลัดภาพคนดีในใจเราไปเล่นเป็นฆาตกรต่อเนื่อง ที่หนังไม่ได้บอกอะไรเลยว่าทำไมเขาจึงเติบโตมาเป็นคนแบบนี้ ได้แต่บอกว่า เขาไม่มีพ่อแม่เท่านั้น ชายคนนี้ เหมือนจะมีทั้งชีวิตเพื่อฆ่าคนตามอำเภอใจ ในรถของเขาเต็มไปด้วยอาวุธหลากชนิดที่จะใช้ประกอบฆาตกรรม รวมทั้งเขายังมีความชาญฉลาดในการหลอกล่อเหยื่อ มีความสามารถในการแสดงที่ทำให้คนทั่วไป แม้แต่ตำรวจก็ยังเชื่อว่า เขาเป็นคนดี

หลังรับบทคนดีๆ มาเยอะ ครั้งนี้ถือเป็นบทบาทที่น่าสนใจ เพราะสุดหล่อกลายเป็นฆาตกรที่พยายามจะทำร้ายนางเอกที่หูหนวก

ส่วน จินกีจู เธอเล่นเป็นสาวน้อยคยองมี ที่ใช้ภาษามือในการสื่อสาร เธอทำงานเป็นฝ่ายดูแลลูกค้า [หรือเรียกง่ายๆ ว่าคอลเซ็นเตอร์] เฉพาะกลุ่ม ชีวิตของเธอดูจะมีทั้งปัญหาและไม่มีปัญหาจากการที่ไม่ได้ยินเสียงของคนอื่น และการที่เธอเป็นหญิงหูหนวกก็เป็นทั้งประโยชน์และโทษเมื่อต้องเจอกับคนร้ายเช่นกัน ในเรื่อง ดูเธอจะเชี่ยวชาญการใช้ภาษามือมาก ราวกับใช้มานาน รวมทั้งลีลาการพยายามเค้นคำพูดก็คล้ายกับคนที่หูหนวกจริงๆ

อุปกรณ์พิเศษสำหรับคนพิการทางหู และบริการที่เกาหลีใต้มีให้กับประชาชน

ในระหว่างลุ้นไปกับการไล่ล่าและหลบหนีของตัวละคร เราก็จะได้เห็นชีวิตระหว่างทางของคนที่พิการทางหูในเกาหลีใต้ไปด้วย

แม้หูไม่ได้ยินแต่ชีวิตพวกเขาก็มีเครื่องมือช่วยเหลือ อย่างเซ็นเซอร์คอยตรวจจับเสียง ทั้งที่ติดตั้งไว้ในรถ มันจะแสดงระดับเสียงให้คนหูหนวกรู้ว่ามีเสียงดังขึ้น ที่เหลือก็แล้วแต่ประสบการณ์คอยช่วยตัดสินว่าเสียงนั้นผิดปกติหรือควรระวังหรือไม่ หรืออีกแบบที่ติดตั้งไว้ในบ้าน จะมีลักษณะเป็นไฟสว่างวาบๆ คอยเตือนผู้บุกรุก

สำหรับทุกคนในเกาหลี บนเสาไฟริมถนนจะมีปุ่มกดยามฉุกเฉินเพื่อเปิดไฟสว่าง หรือแจ้งข่าวกับเจ้าหน้าที่เวลาเกิดเหตุร้ายขึ้น มีกล้องคอยเก็บภาพระหว่างคุยด้วย ซึ่งก็น่าจะสะดวกมากและรวดเร็วกว่าโทรแจ้งแล้วรอให้ตำรวจมา

ข้อจำกัดของคนหูหนวกส่งผลทั้งในเวลาปกติและเวลาคับขัน

เหมือนหนังพยายามใส่แง่มุมของการเป็นคนที่ด้อยความสามารถทางการได้ยิน มีข้อจำกัดในการสื่อสารกับคนทั่วไป อย่างที่ปูมาตั้งแต่ต้น เธอต้องโดนเพื่อนร่วมงานพูดหยอกล้อในเชิงบูลลี่ แม้จะอ่านปากออก แต่การทำภาษามือใส่พวกคนที่แปลภาษามือไม่ออก ก็คือการสื่อสารที่ไม่สัมฤทธิ์ผลนั่นเอง

เมื่อต้องมาเจอกับเหตุการณ์ถูกไล่ฆ่าจากฆาตกรโรคจิต เช่นกัน เธอก็ไม่สามารถจะแจ้งบอกให้ใครต่อใคร (แม้แต่ตำรวจ) ให้รับรู้ถึงเรื่องราวที่แท้จริงได้ ไม่สามารถแหกปากร้องขอความช่วยเหลือจากใครได้เหมือนคนที่หูปกติ และเพราะตัวผู้กำกับต้องการส่งสารบางอย่างไปถึงผู้ชมกระมัง

จึงอาจเป็นสาเหตุให้เขาเลือกตอนจบแบบในหนัง

ลุ้นระทึกจนแทบเครียด แต่ก็มีเรื่องขัดใจอยู่หลายจุด

หนังเล่นกับอารมณ์ลุ้นระทึกของคนดูอย่างมาก สถานการณ์พลิกผันไปมาตลอด คยองมีจะเอาตัวรอดได้ไหมและยังไง ตัวร้ายมาทางไหน มีตัวมาช่วยก็จะโดนตัวร้ายหลอกล่อสร้างทางเลือกให้ ทุกช่วงเวลา เขาตั้งใจจะให้คนดูต้องลุ้นไม่หยุดหย่อน ซึ่งงานภาพ ดนตรีประกอบ และการตัดต่อก็ประสานงานกันดี เล่นเอาคนดูแทบเครียดตาย นอกจากนี้ การที่เล่าเรื่องทั้งหมดให้เกิดขึ้นภายในคืนๆ เดียว สร้างสถานการณ์ที่จำกัดด้วยเวลา พาให้หนังบีบคั้นมากเข้าไปอีก

แต่ทว่า ในระหว่างหนทางของการไล่ล่าและหลบหนีนั้น มันก็มีบางเหมือนกัน ที่บางช่วงก็ดูจงใจจะให้ลุ้นเกินไป บางช่วงก็ตัวละครก็ทำอะไรที่ชวนขัดใจ ไม่เม้กเซ้นส์ ไม่ทำอย่างที่ควรจะเป็น ทั้งที่มันควรจะจบตรงนั้นไปแล้ว แต่หนังก็ยังหาทางไปจบอีกทาง

น่าเสียดายอยู่เล็กน้อยที่เริ่มไว้น่าสนใจ แต่ลงท้ายไม่ปังเท่าที่คิด

รายละเอียดเกี่ยวกับหนัง