รีวิวหนัง Heavy Snow ฤดูหนาว เรารักกัน | แซฟฟิคที่แสนเหน็บหนาว

สำหรับใครบางคน ความรักอาจมาพร้อมกับความเหน็บหนาว วันหิมะโปรยปราย ฉันได้พบเธอ มันกลายเป็นความทรงจำที่ไม่ลบเลือน ทุกวันผ่านไปพร้อมกับความคิดถึง แต่แล้ว สายลมก็พัดพาความอบอุ่นกลับมาโอบกอดหัวใจของเธออีกครั้ง ‘Heavy Snow’ หรือชื่อไทย ‘ฤดูหนาว เรารักกัน’ หนังฉายโรงเรื่องแรกของสาวสวย ฮันโซฮี

คิดเห็นเช่นไรกับหนังเรื่องนี้?

น่าสนใจดีที่หนังเกาหลีใต้ช่วงหลังหันมาเล่าอะไรที่ขัดกับสังคมมากขึ้น โดยเฉพาะเรื่องราวที่เกี่ยวกับ LGBTQ+ ที่มีข่าวว่าสังคมที่นั่นยังคงต่อต้านอยู่ กับเรื่องนี้ที่ผู้กำกับเขียนบทเอง เล่าเรื่องที่มุ่งเน้นไปที่ 2 ตัวละครหลักของเรื่อง แบ่งองก์ให้คนดูเห็นเสร็จสรรพ แต่เหมือนจะปูให้คนได้รู้จักพวกเขาไม่มากพอ ทั้งยังไม่ไหลลื่น เรื่องถูกบอกเล่าอย่างรวบรัดจนทำให้หนังค่อนข้างสั้นไปนิดนึง

แต่ทั้งเรื่อง ผู้ชมจะได้พบกับความสวยของฮันโซฮี และทิวทัศน์ทะเลคลื่นกระหน่ำและหิมะขาวโพลนชวนเหน็บหนาวยิ่ง

เรื่องย่อหนัง ‘Heavy Snow’

มันคือเรื่องความสัมพันธ์ของสองสาวที่เริ่มขึ้นท่ามกลางอากาศอันเหน็บหนาว หิมะโปรยปราย ซอล (ฮันโซฮี จากซีรีส์ ‘The World of the Married’ และ ‘Gyeongseong Creature’) และ ซูอัน (ฮันแฮอิน จากบทรับเชิญในซีรีส์ ‘Tomorrow’ และหนังเรื่อง ‘Ghost Walk’) ที่พบกันในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ในวันนั้น ซอลเป็นดาราที่เล่นซีรีส์และเป็นที่รู้จัก แต่อยู่ในช่วงพักงานแสดง ขณะที่ซูอันเป็นสาวผมสั้นที่มีความฝันด้านการแสดง

พวกเขาใช้เวลาเดินทางร่วมกันจากคังนึงมุ่งหน้าเข้าสู่กรุงโซลในยามค่ำคืน ก่อนที่ความสัมพันธ์จะรุดหน้าไป แต่มันกลับไม่ยืดยาวและต่างคนต่างต้องแยกย้าย ก่อนที่ทั้งสองจะกลับมาพบกันอีกครั้งในเวลาต่อมา ในวันที่พวกเขาต่างโตเป็นผู้ใหญ่

รีวิวหนัง ‘ฤดูหนาว เรารักกัน’

นี่คือหนังเกาหลีใต้ ผลงานการกำกับและเขียนบทของ ยุนซูอิก ที่พา ฮันโซฮี มารับบทในภาพยนตร์ฉายโรงเป็นครั้งแรก มาถึงก็ประเดิมด้วยหนังแซฟฟิคกันเลยทีเดียว เล่าเรื่องราวความสัมพันธ์ของหญิงสาว 2 คนที่รู้จักกันตั้งแต่วัยเรียน คนหนึ่งย้ายเข้ามาสักพักแล้ว เป็นดาราสาวที่มีเรื่องบางอย่างที่ทำให้อยากพัก ขณะที่อีกคนก็ใฝ่ฝันอยากเอาดีทางด้านการแสดง ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นท่ามกลางหิมะและความเหน็บหนาว พัฒนาไปอย่างรวดเร็ว ทว่า มันก็สิ้นสุดลงเร็วไม่แพ้กัน

หนังแบ่งช่วงตามองก์และการโฟกัสไปที่ตัวละครหลักขององก์นั้นๆ นัยหนึ่งก็เป็นเรื่องดี ที่ทำให้คนดูมองเห็นหนังเหมือนหนังสือเล่มหนึ่ง แต่เพราะความที่หนังยาวเพียง 1 ชั่วโมง 18 นาที และเรื่องราวที่ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนนัก ก็ยิ่งทำให้คนดูรู้สึกว่า หนังจบลงอย่างรวดเร็วไปนิดนึง

เมื่อบวกกับวิธีการเล่า ที่แทบจะใช้ตัวละครเพียง 2 ตัว (แม้จะตัวอื่นเข้ามาบ้างในบางซีนก็ตาม) กับบทสนทนาที่ไม่ค่อยเปิดเผยอะไรเท่าไหร่นัก ทั้งยังเดินไปอย่างเรียบนิ่ง จะมองเป็นแนวทางเฉพาะของหนังที่ผู้กำกับอยากให้ออกมาเป็น ก็สามารถมองได้ เพียงแต่ยังรู้สึกว่า หนังไม่ค่อยจะเล่าเรื่องของซอลและซูอันในองก์แรกมากเท่าที่ควร ทำให้เราไม่อาจจะเกาะเกี่ยวไปกับตัวละครยามที่มันเดินไปยังองก์ 2 และ 3 ได้

สุดท้าย เราก็ไม่ได้อินกับอะไรมากนัก นอกจากมองเห็นความสัมพันธ์ของหญิงสองคน แต่ต่างก็มีเหตุผลในใจที่ผลักดันให้เลือกทำ หนังบอกเล่าถึงงสภาพจิตใจของแต่ละตัวละคร ภาพของการเป็นดารา ที่ทำให้คนหนึ่งรู้สึกไม่เคยเป็นตัวของตัวเอง หรือไม่เคยรู้จักตัวตนที่แท้จริง จึงพยายามเดินไปอีกทางเพื่อแสวงหาจุดที่จะได้เป็นตัวเอง และภาพเดียวกัน ก็ทำให้อีกคนรู้สึกอยากจะไปยืนอยู่ตรงจุดนั้นบ้าง ก่อนที่ต่อมา หนังจะพาสู่องก์สาม ที่ดูคล้ายจุดประสงค์ของมันจะมีเพียงหนึ่งเดียว คือ… พาไปสู่บทสรุป

สิ่งที่มองเห็นก็คือ ความจริงใจที่ถูกถ่ายทอดลงแผ่นฟิล์ม ผ่านงานภาพที่หลายครั้งปล่อยลองเทค คล้ายจะให้คนดูซึมซับและสัมผัสว่ามันเป็นเรื่องราวจริง งานภาพถือว่าไม่เลวเลย ปรับโทนเป็นสีฟ้า ด้วยบรรยากาศของท้องทะเลปรวนแปรที่ตัวละครไปเล่นเซิร์ฟด้วยกัน หรือกลางหิมะที่ขาวโพลนชวนหนาวเหน็บ ใช้ดนตรีประกอบมินิมอลและมาเพียงบางฉาก เรื่องที่เดินไปอย่างช้าๆ พาให้คนดูได้เฝ้ามองใบหน้าและรอยยิ้มของ ฮันโซฮี จนเคลิ้มตามซูอัน

หนังเรื่องนี้ อาจเป็นบันทึกชีวิตจากไดอารี่ของใครสักคน ที่หยิบมาบอกเล่าแทนความคิดถึงใครอีกคน

รายละเอียดเกี่ยวกับหนัง