รีวิวหนัง สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก | ย้อนสู่การแอบรักของวัยมัธยมฯ

อาทิตย์นึง ผมจะมีโอกาสได้ดูหนังจริงๆ ก็แค่เรื่องเดียวเท่านั้น เพราะเสาร์และอาทิตย์เป็นวันพักผ่อน และด้วยงบประมาณที่มีไม่เยอะนัก แม้จะมีหนังที่อยากดูหลายเรื่องแค่ไหน ก็ทำได้แค่ดูหนังอาทิตย์ละเรื่อง และเมื่อมันเป็นเช่นนั้น มันก็จำเป็นต้องมานั่งเลือกว่า อาทิตย์นี้จะดูเรื่องไหนดี เพราะบางครั้ง ก็มีหนังหลายเรื่องเรียงอยู่ในลิสต์ แต่ต้องเลือกมาแค่ “เรื่องเดียว” เท่านั้น และบางครั้งก็มาตัดสินใจเอาในนาทีสุดท้าย อย่างเช่นวันนี้ หลังจากคิดอยู่ว่า อยากเดินเข้าโรงหนัง ก็นึกชื่อที่คิดไว้ขึ้นมาในหัว แล้วก็เลือกด้วยความรู้สึก ผลปรากฏว่าเป็น ‘สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก’ หรือ ‘First Love’ นั่นเอง

หนังจากค่าย Work Point นั่นเอง นี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมซื้อบัตรเข้าไปชมหนังของค่ายนี้ในโรง ‘สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก’ พาเราย้อนวัยกลับไปยังช่วงสมัยเรียนมัธยมฯ ช่วงนั้น ใครมีประสบการณ์แบบแอบรักรุ่นพี่ผู้ชาย คงจะอินกับหนังเรื่องนี้ไปเต็มๆ เสียดายที่เราเป็นผู้ชาย ถึงจะเคยแอบชอบรุ่นพี่ แต่มันก็แค่ชั่วประเดี๋ยวประด๋าว

แอบรักเพื่อนสิ ของจริงกว่า

เรื่องราวของการย้อนวัยสำหรับหนังไทยนั้นเคยใช้ได้ผลงานมาแล้ว แถมประสบความสำเร็จอย่างเป็นปรากฏการณ์เลยด้วย แต่กับหนังเรื่องนี้ อาจเรียกได้เป็นปรากฏการณ์เล็กเล็กที่ทำให้เราได้รู้ว่า ค่ายหนังค่ายนี้ก็มีหนังดีๆ ให้เราดูเหมือนกัน เดี๋ยวจะหาว่า ผมพูดเกินไป ขอเข้าเรื่องอีกครั้งแล้วกันนะครับ

ในเมื่อผมเป็นผู้ชาย ตัวละครที่ผมจะได้เป็นก็คงไม่พ้น “โชน” ชายรุ่นพี่ที่หน้าตาดีหล่อเฟี้ยว สาวๆ ตอมกับตรึม แย่งกันจีบไม่เว้นวัน แต่ในใจผมน่ะเหรอ ผมมีคนในใจอยู่นะ แต่เป็นใครน่ะเหรอ ไม่บอกหรอก

หนึ่งในสาวๆ ที่มาแอบชอบผม ก็เห็นจะมีคนหนึ่งที่ออกจะดำๆ ใส่แว่น ดูไม่น่าจะโดดเด่นอะไรเลย เธอชื่อ “น้ำ” แต่เธอคนนี้แหละที่คอยมองผมแบบยิ้มๆ อยู่ตลอดมา เธอได้เล่นละครเป็นสโนว์ไวท์และผมเกือบจะได้เป็นเจ้าชายจูบเธอด้วยแนะ เธอได้เป็นดรัมเมเยอร์ของโรงเรียนทั้งๆ ที่โยนคทายังไม่เป็นเลย ยิ่งนานวัน ผมก็ยิ่งเห็นเธอน่ารักขึ้นเรื่อยๆ เธอไปทำอะไรของเธอมานะ

แล้วเธอก็กลายเป็นดาวโรงเรียนไปซะยังงั้น!

ประสาชายหนุ่มสุดหล่ออย่างผม ก็ต้องมีงานอดิเรกกับเขาบ้าง ผมชอบถ่ายรูปนะ มีกล้องประจำตัวอยู่ตัวหนึ่ง ก็ถ่ายไปเรื่อยเปื่อย วันนึง ผมคงได้เป็นตากล้องมืออาชีพกันเขาบ้าง แต่ผมก็ยังมีอีกมุมนึงนะ พ่อผมเป็นนักฟุตบอลที่เลิกเล่นเพราะยิงลูกโทษนัดชิงไม่เข้า และมันก็กลายมาเป็นตราบาปมาถึงตัวผมในวันนี้ ผมจะก้าวข้ามผ่านมันไปได้มั้ยนะ

แต่เรื่องราวของผมสมัยมัธยม ก็ไม่ได้มีแค่เรื่องของเด็กๆ หรอกนะ อาจารย์ก็ใช่ย่อย ชอบมาแสดงออกให้เด็กเห็นกันเป็นประจำ ไม่รู้ทำไม อาจารย์สาวๆ มักจะชอบอาจารย์ชายที่สอนพลศึกษากันจัง

หลังจากเสียงลือเสียงเล่าอ้าง บอกมาหลายเสียง ว่าหนังเรื่องนี้จะทำให้คุณเสียน้ำตาเป็นลิตร ให้เตรียมผ้าเช็ดหน้า กระดาษชำระไปเยอะๆ ประหนึ่งว่า มันจะโศกเศร้าร้องไห้กันทั้งเรื่องเยี่ยงนั้น การณ์กลับกลายเป็นว่า หนังช่วงต้น แทบทั้งหมดคือการปูเรื่องให้ไปถึงวันเสียน้ำตา เพราะฉะนั้น มันจึงเป็นเต็มด้วยภาพของวันสดใส ผู้หญิงที่กรี๊ดผู้ชาย และแสดงออกในแบบต่างๆ นานาๆ ทั้งแค่ได้เห็นหน้าก็พอใจ ไปจนถึงการแสดงละครเพื่อจะได้ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ บทบาทน่ารักๆ ประกอบกันอยู่ในนั้น

แต่บางจุดก็ดูเหมือนจะหลุดๆ อยู่บ้าง ดูมันแปร่งๆ แต่ไม่เนียนตาเนียนใจอยู่บ้าง ยอมรับว่า นางเอกน่ารัก แต่ไม่อยากจะยอมรับว่า คนดำจะกลายเป็นคนขาวไปได้ ยอมรับว่า ความรักอาจทำให้คนตั้งใจทำอะไรดีๆ แต่บางทีบทมันออกจะมึนๆ เพื่อให้เกิดมุกที่เกินคาดหมาย ขณะที่ฉากเรียกร้องน้ำตาจากคนดู ค่อนข้างจะทำหน้าที่ได้ดี มีอยู่ฉากหนึ่งที่ค่อนข้างโดนเอามากๆ แม้บางช็อตผมจะไม่ได้มีประสบการณ์ร่วมนักก็ตาม

จะขัดใจอยู่มากๆ หน่อย ก็เห็นจะเป็นบทส่งท้าย ที่ดูยัดเยียดเกินงาม เหมือนต้องการจบอย่างที่ใจต้องการ มากกว่าจะให้มันเป็นไปตามหัวใจ

ชื่อภาพยนตร์: สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก / First Love / A Little Thing Called Love
ผู้กำกับภาพยนตร์: พุฒิพงศ์ พรหมสาขา ณ สกลนคร, วศิน ปกป้อง
ผู้เขียนบทภาพยนตร์:
นักแสดงนำ: มาริโอ้ เมาเร่อ, ใบเฟิร์น-พิมพ์ชนก ลือวิเศษไพบูลย์, ตุ๊กกี้ ชิงร้อยฯ, พีรวัชร์ เหราบัตย์, พิจิตรา สิริเวชพันธ์, อัครณัฐ อริยฤทธิ์วิกุล, กชามาศ พรหมสาขา ณ สกลนคร
แนวภาพยนตร์: Romantic, Comedy
เรท: ไทย/ท(ทั่วไป)
ความยาว:
วันที่เข้าฉายในไทย: 12 สิงหาคม 2553
ค่ายหนัง/ผู้ผลิต/ผู้จัดจำหน่าย: Workpoint Entertainment