รีวิวหนัง All We Imagine as Light ที่ตรงนี้ยังมีหัวใจ | ชีวิตเหงาๆ ในเมืองใหญ่

ภาพจำของหนังอินเดียในใจเราอาจต้องมีฉากที่สวยเว่อร์วัง มีการร้องและเต้นสลับเดินเรื่อง แต่นั่นไม่ใช่สำหรับหนังเรื่องนี้ ‘All We Imagine as Light’ หรือชื่อไทย ‘ที่ตรงนี้ยังมีหัวใจ’ เพราะมันเล่าเรื่องราวชีวิตในเมืองใหญ่ด้วยสไตล์อบอุ่นและเรียบเรื่อย ทั้งยังกลิ่นอายแบบที่เราเจอในหนังของ หว่องกาไว ไม่มีเต้นและร้องเพลง มีแต่ชีวิตดูเรียลๆ แตกต่างจากภาพจำของหนังอินเดียไปอย่างสิ้นเชิง

คิดเห็นเช่นไรกับหนังอินเดียเรื่องนี้?

หนังอินเดียที่บอกเล่าแง่มุมความเหงาในเมืองใหญ่ มันไม่เหมือนหนังอินเดียในภาพจำเลย เรื่องราวสุดเหงาของหญิงสาวที่ดิ้นรนอยู่ในมุมไบ เดินหา “ที่ทาง” ที่เป็นของตัวเอง หนังสะท้อนถึงสภาพสังคมอินเดียที่เหล่าคนเพศหญิงต้องเผชิญ หนังเดินเรื่องอย่างอบอวลด้วยความเหงา ไม่เร่งร้อน นักแสดงเล่นกันอย่างเป็นธรรมชาติ

เป็นหนังที่ดูง่ายเข้าใจง่าย คนเมืองที่ไหนบนโลกก็สามารถซึมซับเรื่องนี้ได้

เรื่องย่อหนัง ‘All We Imagine as Light’

เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองใหญ่ของอินเดียอย่างมุมไบ กับเรื่องราวเหงาๆ ของหญิงสาวที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองนั้น ปราภา (คานี คูสรูตี จากซีรีส์ ‘Maharani’) นางพยาบาลผู้มีชีวิตอันจำเจ ที่จู่ๆ ก็ได้รับพัสดุที่คาดไม่ถึง ความจริงนั้นเธอแต่งงานแล้วกับสามีที่เธอไม่รู้จักมาก่อน และตอนนี้ เขาย้ายไปทำงานอยู่ต่างประเทศ ทั้งยังขาดการติดต่อกันนานเป็นปี

ขณะที่ อนุ (ดีเวีย ประพา) รูมเมทที่เป็นพยาบาลด้วยกัน เธอกำลังหาที่เหมาะๆ ในเมืองอันวุ่นวาย เพื่อหวังใช้เป็นที่พลอดรักกับแฟนหนุ่มที่เป็นมุสลิม

ไม่นาน ทั้งคู่ก็ได้เดินทางไปยังเมืองชายทะเลแห่งหนึ่ง ที่ซึ่งพวกเขาได้พบกับ ‘แห่งที่’ ที่สามารถจะปลดเปลื้องทุกภาระอันหนักอึ้ง และปลดปล่อยความปรารถนาในส่วนลึกของจิตใจออกมาได้

รีวิวหนัง ‘ที่ตรงนี้ยังมีหัวใจ’

เป็นความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่เลยทีเดียวสำหรับชีวิตของผู้กำกับหญิง ปายาล คาปาเดีย คนนี้ เพราะ ‘ที่ตรงนี้ยังมีหัวใจ’ เป็นผลงานหนังยาวชิ้นแรกของเธอ ดีเด่นจนสามารถคว้ารางวัลกรังด์ปรีซ์ จากเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ปีล่าสุดมาได้, ชนะเลิศภาพยนตร์ยอดเยี่ยมของนิตยสาร Sight and Sound, เข้าชิงรางวัลภาพยนตร์ต่างประเทศยอดเยี่ยมจากเวที Critic Choice Awards

เท่านั้นไม่พอ หนังเรื่องนี้ ยังมีชื่อเข้าชิง 2 รางวัลลูกโลกทองคำ ทั้งรางวัลผู้กำกับยอดเยี่ยม และภาพยนตร์ภาษาต่างประเทศยอดเยี่ยม ทำให้เธอเป็นผู้กำกับอินเดียคนแรกในประวัติศาสตร์เลยนะที่มีชื่อเข้าชิงรางวัลนี้ ถือเป็นเกียรติเป็นศรีแห่งชีวิตอย่างมากเลยล่ะ

หนังอินเดียที่ได้รับคำชมอย่างล้นหลามจากนักวิจารณ์เรื่องนี้ เปิดตัวด้วยคำพูดที่ลอยมาพร้อมกับภาพของชีวิตในเมืองใหญ่ บอกเล่าชีวิตและความคิดของคนที่มีต่อเมืองๆ นี้

มุมไบที่อาจเป็นเมืองใหญ่ที่เราเพียงเคยได้ยินชื่อหรือพบเห็นผ่านตาจากหนังอินเดียบางเรื่อง แต่หนนี้ ดูท่าจะเป็นการถ่ายทอดจากมุมที่ดูจริงที่สุด มองๆ ไปก็จะพบว่า ไม่ได้แตกต่างจากกรุงเทพฯ หรือเมืองใหญ่ในบ้านเรา คนต่างเมืองที่เข้ามาใช้ชีวิตที่นี่ด้วยเหตุผลต่างๆ นานา และพบความเหงาที่อบอวลไปทั่วเมือง แตกต่างแค่ครั้งนี้มันถูกเล่าในบริบทของหญิงสาวที่เป็นคนอินเดีย

ตัวละครหลักๆ ของหนังเรื่องนี้จะเป็นผู้หญิง สองคนเป็นรูมเมทกัน คนแรกคือ ปราภาที่แต่งงานแล้วแต่ต้องอยู่ห่างไกลกันกับสามี เพราะเขาย้ายไปทำงานในโรงงานที่เยอรมัน ส่งของขวัญมาให้บ้าง แต่ก็เหมือนต้องรอไปอย่างไม่รู้กำหนด แม้จะมีคนใหม่เข้ามาแต่เธอก็ไม่คิดจะเปิดรับใคร แม้นั่นไม่ใช่การแต่งงานเพราะความรัก แต่เธอก็ยังคงรอเขาอยู่ร่ำไป หนึ่งตัวอย่างของชีวิตเหงาๆ ในเมืองใหญ่

ส่วนอีกคน อนุก็กำลังอินเลิฟกับหนุ่มมุสลิม พยายามจะหาที่ลับตาเพื่อพลอดรัก แต่มันก็ไม่ได้หากันง่ายๆ เธอสงสัยในการแต่งงานที่พ่อแม่เตรียมไว้ให้ของปราภา ขณะที่เราก็เห็นว่าเธอชอบที่จะเลือกเองแม้จะยังมีบางสิ่งขวางทางอยู่ก็ตาม แล้วก็ยังมีอีกคนที่กำลังเจอปัญหาไม่สามารถอยู่อาศัยต่อได้เพราะสามีเสียและไร้ซึ่งเอกสารทั้งที่อยู่มานานกว่า 20 ปี ด้วยค่านิยมในบ้านเมืองนั้น ทั้งหมดจึงต้องดิ้นรนในการหาที่ทางของตนเองด้วยเหตุผลที่แตกต่างกันไป

ในเมืองที่มีคนอยู่มากมาย คนมากมายเหล่านั้นล้วนเป็นคนแปลกหน้าของเธอ แม้แต่คนที่คิดว่ารู้จักเขาดี ก็อาจพบว่ามีบางส่วนที่เธอไม่เคยรู้จัก และเขาก็อาจเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธออีกคนหนึ่งก็ได้ อีกอย่างหนึ่ง เธอสามารถจะกินข้าวคนเดียวได้ เธอสามารถจะดูหนังคนเดียวได้ เธอไม่จำเป็นต้องเอาหัวใจตัวเองไปพึ่งพึงอยู่กับใครตลอดเวลา

ทุกสิ่งในหนังยาวเรื่องแรกของ ปายาล คาปาเดีย ดำเนินไปอย่างไม่เร่งร้อน กับการแสดงที่ดูเป็นธรรมชาติ ส่งกลิ่นอายความเหงาของทุกตัวละครมาให้เราได้สัมผัส แต่ก็มีท่าทีปลอบโยนเจืออยู่ในนั้น

รายละเอียดเกี่ยวกับหนัง