รีวิวหนัง A Hundred Flowers ให้รักพาแม่กลับมา | ลูกชายกับแม่ที่ความจำเสื่อม

หนังญี่ปุ่นมักพูดเรื่องความสัมพันธ์ภายในครอบครัว ด้วยวิธีการเล่าที่แม่นยำ สร้างอารมณ์ร่วมและความรู้สึกสะเทือนใจให้กับผู้ชมได้ตลอดๆ เรื่องของความทรงจำก็เช่นกัน อย่างหนังเรื่องนี้ ที่ตั้งคำถามขึ้นมาว่า ถ้าลูกคนหนึ่งต้องพบว่าแม่ของตัวเองกำลังกลายเป็นคนความจำเสื่อม เขาจะทำอย่างไร? ‘A Hundred Flowers’ ชื่อไทย ‘ให้รักพาแม่กลับมา’ เล่าถึงสิ่งนั้นครับ

ผลงานการกำกับของ เกงกิ คาวามุระ ชายผู้ที่เคยเป็นโปรดิวเซอร์ผู้สร้างหนังดังอย่าง ‘Confession’, ‘Range’ และ ‘Your name’ ขณะเดียวกัน เขาเป็นนักเขียนนิยายด้วย โดยเคยมีผลงานที่ถูกหยิบมาสร้างเป็นภาพยนตร์ไปแล้วก่อนหน้าอย่าง ‘If Cats Disappeared from the World’ และ ‘Okuotoko’ แต่ครั้งนี้ เป็นครั้งแรกที่เขาหยิบนิยายของตัวเองมาทำเป็นภาพยนตร์ โดยทั้งเขียนบทและกำกับเอง

ทำให้หนังเรื่องนี้เป็นหนังยาวเรื่องแรกของเขา

เรื่องย่อหนัง ‘A Hundred Flowers’

เรื่องราวของ ยูริโกะ คาซาอิ (Mieko Harada/ฮาราดะ มิเอโกะ จากหนังเรื่อง ‘If Cats Disappeared From the World’) แม่ผู้ใช้ชีวิตอยู่กับการสอนเปียโนให้กับเด็กๆ แต่ในเวลานี้ อาการสมองเสื่อมหรืออัลไซเมอร์ทกำลังคืบคลานเข้ามาเธออย่างรวดเร็ว ก่อนวันปีใหม่ที่เป็นวันเกิดของเธอเอง ลูกชายของเธอผู้ทำงานอยู่ในค่ายเพลง อิซึมิ คาซาอิ (Masaki Suda/มาซากิ สุดะ จากหนังเรื่อง ‘Fireworks’ และ ‘Gintama’) ได้พบแม่ของตัวเองที่สนามเด็กเล่นกลางสวนอันหนาวเหน็บ แม้เขาจะเป็นห่วงอาการของแม่ แต่เขาก็กำลังมีอีกสิ่งที่ต้องดูแล

คาโอริ (Masami Nagasawa/นากาซาวะ มาซามิ จากหนังเรื่อง ‘Under The Open Sky’, ‘Wood Job!’ และ ’50 First Kisses’) ภรรยาสุดที่รักของเขากำลังตั้งครรภ์ เขากำลังจะกลายเป็นพ่อคน ทั้งๆ ที่ตนเองไม่เคยได้รับไออุ่นจากพ่อเลย การกลับไปดูแลแม่ของเขาที่กำลังสูญเสียความทรงจำ ทำให้เรื่องราวที่ติดค้างอยู่ภายในใจของลูกได้ผุดขึ้นมา

รีวิวหนัง ‘ให้รักพาแม่กลับมา’

หนังดราม่าจากญี่ปุ่นมักเล่นเรื่องความทรงจำ ครั้งนี้ เขาเล่าเรื่องของผู้เป็นแม่ที่กำลังมีอาการความจำเสื่อม กับลูกชายผู้กลับกลายมาดูแลแม้มีบางสิ่งที่ติดค้างในใจ เขาจดจำได้ดีถึงวันเกิดแม่ที่เป็นวันปีใหม่ วันเกิดที่แม่ยังรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยลูกชายยังจำวันเกิดของเธอได้ ในขณะที่คนอื่นลืมเลือนมันไปเพราะถูกความยิ่งใหญ่ของวันปีใหม่บดบัง

ในวันที่ความทรงจำกำลังแห้งหาย นับวันเธอจะหลงลืมหลายสิ่งมากขึ้นทุกที หนังก็ฉายภาพลองเทคที่เผยให้เห็นโลกของคนเป็นอัลไซเมอร์ แม้ด้วยเทคนิคแบบนี้เคยถูกใช้มาแล้วในหนังเรื่องอื่น แต่มันดูพิเศษกว่า และสร้างความอึ้งให้กับคนดูได้มากทีเดียว

แต่ในระหว่างนั้น คนดูอย่างเราก็ได้รับรู้ความเจ็บปวดที่ฝังลึกของผู้เป็นลูก เมื่อครั้งหนึ่ง เขาเคยถูกผู้เป็นแม่ของตัวเองทอดทิ้งไป ไปกับชายคนอื่น แต่แม้จะเจ็บปวดเท่าไร สุดท้าย เขาก็กลับมาดูแลแม่ที่เป็นโรคและหลงลืม รู้ทั้งรู้ว่าวันหนึ่ง ตัวเขาเองก็จะถูกแม่หลงลืมไปเช่นกัน เจ็บปวด!

นอกจากหนังจะเล่าเรื่องให้เราเห็นโลกของแม่ที่เป็นอัลไซเมอร์แล้ว หนังก็ยังสลับด้วยภาพของความทรงจำวัยเด็กของลูกชายที่เกาะไปกับเรื่องในปัจจุบันด้วย

แม้จะน่าเสียดายอยู่บ้างที่นั่งดูเล่นท่ายากพาให้คนดูบางส่วนมึนงงกับเรื่องราวจนต้องใช้เวลาเพื่อประมวลผลในหัวระหว่างที่เรื่องราวยังคงดำเนินไป แต่ก็อดชื่นชมลีลาการแสดงของสองแม่ลูกไม่ได้เช่นกัน มาซากิ สุดะ ในวัย 30 ปี เขายังคงเป็นนักแสดงชายที่ทำหน้าที่ถ่ายทอดตัวละครลูกชายที่ทั้งรักและผิดหวังในตัวแม่ของตนได้อย่างยอดเยี่ยม เช่นเดียวกับ มิเอโกะ ฮาราดะ ที่เล่นเป็นแม่ในสองช่วงวัย แถมยังถ่ายทอดความเป็นหญิงที่สูญเสียความทรงจำเอาไว้ได้ดีอีกต่างหาก ขณะที่หนังไม่ได้ให้เวลาและบทกับ มาซามิ นากาซาวะ สักเท่าใดนัก

ไม่ว่าอย่างไร การทำงานของสมองเป็นสิ่งที่ลึกลับ เส้นประสาทที่โยงใยซับซ้อนแต่กักเก็บข้อมูลที่เชื่อมต่อกับความรู้สึกอย่างเหนียวแน่น เมื่อนึกถึงสิ่งใด ความรู้สึกก็พร้อมจะตามมาด้วยเสมอ ส่วนความทรงจำที่อาจหลงลืมไปนั้น แท้จริงอาจหลบอยู่ในซอกหลีบ มันอาจตื่นขึ้นมาทำงานใหม่เมื่อถูกบางสิ่งกระตุ้นเร้า แต่สำหรับคนที่เป็นอัลไซเมอร์ เซลล์สมองที่ตายเพิ่มขึ้นทุกวัน ทำให้ความทรงจำในส่วนนั้นไม่อาจฟื้นคืน ความรัก ความรู้สึกที่เกาะเกี่ยวกันอยู่จะหดหายไปด้วยหรือเปล่า แล้วคนที่ยังคงจำได้ล่ะจะเป็นอย่างไร ความรัก ความสุข ความปวดใจ อีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว แต่อีกคนยังรู้สึกอยู่

ดอกไม้ไฟที่มองเห็นเพียงครึ่งบน อาจเป็นตัวแทนแห่งความสว่างไสวใจกลางความทรงจำของคนสองคน ความสวยงามที่น่าเศร้าหากต้องถูกลบเลือนไปไม่กลับมา

รายละเอียดเกี่ยวกับหนัง