เวลาก็ล่วงเข้าสู่เวลาเย็น พลพรรคออกมาเดินเล่นที่ชายหาด บ้างก็คงหวังว่าจะได้เล่นน้ำทะเลให้ฉ่ำใจ ที่ไหนได้ โดยแมงกะพรุนทำพิษได้ทั้งที่เพิ่งลงไปแป๊บเดียว ทริปอันแสนสั้นของพวกเรา ในสามอำเภอสำคัญของ “ประจวบคีรีขันธ์” เราเลือกมาพักกันที่นี่ โรงแรมกึ่งรีสอร์ทที่ตั้งอยู่ใน “กุยบุรี” ที่ๆ เราจะมาหาอาหารค่ำแล้วพักกายลงนอน
ก่อนจะลงไปเดินเล่นชายหาดหน้าโรงแรม Kuiburi Hotel & Resort ก็ลองเก็บภาพของโรงแรมไว้เป็นที่ระลึกก่อน นับว่าบรรยากาศไม่เลว…
มีกองทัพย่อยมาเสริมทัพอีกสองนาย รวมกลุ่มเพื่อนรักที่มาเที่ยวด้วยกันอีกครั้ง สาระพัดสารทุกข์สุขดิบที่บอกเล่าสู่กันฟังตั้งแต่อยู่ในรถตู้ระหว่างเดินทาง มาจนถึงที่หาดทราย ยังคงมีเรื่องให้คุยไม่ขาดสาย ท้องฟ้า คลื่นลม คลื่นน้ำ ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจ
ก่อนที่เราจะกลับขึ้นไปอาบน้ำแล้วหามื้อค่ำประทังหิวกัน ขอเก็บภาพสวยๆ ไว้หน่อยแล้วกัน
พระอาทิตย์ลาจากไปแล้ว ความมืดของค่ำคืนเข้าครอบคลุม พวกเราทั้งหมดเดินทางอีกครั้ง แต่เป็นระยะสั้นๆ เพียงกิโลเมตรเดียวลงไปทางใต้ตามเส้นทางเลียบชายทะเล ด้วยความสามารถของ Google Maps ตามเคย มันส่งเราเข้าซอยได้อย่างถูกต้อง มื้อนี้ฝากไว้ที่ร้าน “ครัวชมวาฬ”
ลึกเข้าไปในหมู่บ้าน มีร้านอาหารทะเล ที่อยู่ติดชายทะเล พร้อมมีที่พักราคาไม่แพง แต่สิ่งที่เราเลือกมาก็เพราะอาหารที่เอร็ดอร่อย ด้วยเมนูที่สั่งกันมาจนกินเกือบไม่หมด “ครัวชมวาฬ” คืออีกร้านที่คุณไม่ควรพลาดเมื่อมาที่กุยบุรี
อิ่มท้องแล้วก็ได้เวลากลับที่พัก ด้วยความที่วันนั้นตื่นเช้ากว่าปกติ จึงทำให้นอนน้อยกว่าปกติ เพื่อนๆ มาอยู่กันเต็มห้อง หยิบกีตาร์มาร้องเพลงกัน แต่ก็พบว่า เพียงไม่นานร่างกายก็ขอพักเสียแล้ว ค่ำคืนนั้นผ่านพ้นไปในสถานที่แปลกหน้า เพราะผมยังไม่เคยมาเยือนเลย
ตื่นเช้าเพราะเสียงโทรมาปลุกของเพื่อน บอกว่ากินอาหารเช้าอยู่ รีบรุดลงไปโดยลืมสนิทว่าจะต้องเอาคูปองไปด้วย หมายเลขห้องก็จำไม่ได้ ได้แต่บอกพนักงานถึงตำแหน่งของห้องซึ่งเขาก็ใจดีให้ตักอาหารได้ตามสบาย อาหารเช้ามื้อเล็กๆ ลงกระเพาะที่ไม่ค่อยคุ้นเคยกับอาหาร ก่อนจะได้เวลาต้องไปอาบน้ำแต่งตัวอีกครั้ง วันนี้ วันอาทิตย์แล้ว เราต้องเช็กเอาต์ออกจากโรงแรม เพื่อไปเที่ยวยังจุดสุดท้าย แล้วก็กลับกัน
เวลาช่างผ่านไปเร็วจริง!
หลังจากแยกกับสองเพื่อนที่ตามมาสมทบแล้ว รถตู้คันเดิมก็พาพวกเราไปยัง อ.สามร้อยยอด อีกครั้ง ณ ดินแดนที่เป็นส่วนหนึ่งของ “อุทยานแห่งชาติสามร้อยยอด” เรามาถึง ก็ว่าจ้างให้เรือไปส่ง “หาดแหลมศาลา” เพื่อขึ้นไปยัง “ถ้ำพระยานคร” จุดหมายสุดท้ายของพวกเรานั่นเอง
เรามาถึงเมื่อตะวันตรงหัว ตกลงกันว่าจะฝากข้าวกล่องเอาไว้กับเจ้าหน้าที่ ขึ้นไปก่อนแล้วค่อยลงมาทาน หนทางที่ไม่ยาวไกลนัก เพียง 430 เมตร แม้อายุจะมากขึ้นแต่สังขารยังไม่โรยรา เราเคยขึ้นเขายาวไกลกว่า 4 กิโลเมตรมาแล้วไม่ใช่หรือ เมื่อคราวที่เราไป “ภูสอยดาว” กันครานั้น ระยะทางแค่นี้ถือว่า กำลังสนุกเลยทีเดียว
เรามีไกด์ตัวน้อย 2 คนคอยดูแลและนำทางเราไปด้วย การหายใจให้ถูกต้องระหว่างเดินขึ้นจะช่วยให้เหนื่อยไม่มาก หนทางที่ขึ้นไปเป็นบันไดขั้นๆ มีถังขยะเป็นหมุดหลักบอกระยะทีละ 100 เมตร และมีจุดชมวิวระหว่างทางด้วย ได้สูดลมหายใจลึกๆ มองเห็นทะลและเกาะที่อยู่ไม่ไกล แล้วก็ได้เวลาเดินขึ้นต่อ
เมื่อขึ้นไป 400 เมตรก็จะเป็นทางลง เมื่อไปถึงปากน้ำก็ปืนลงอีกนิดนึงก็เข้าไปภายในซึ่งจะมีจุดเล็กจุดน้อยระหว่างให้เราได้มอง ไม่ว่าจะ น้ำตกแห้ง หินงอกที่เกิดจากการไหลของน้ำในฤดูฝนก่อตัวหินปูนเป็นรูปน้ำตกแม้เมื่อไม่มีน้ำ, สะพานมรณะ (Death-Bridge) เป็นสะพานหินที่พาดอยู่ข้างบน, ทางสันจระเข้ ทางเดินมืดที่พื้นตะปุ่มตะป่ำคล้ายกับหลังของจระเข้ เมื่อไปถึงห้องโถงที่ข้างบนเปิดโล่งแสงอาทิตย์ส่องลงมาได้ นอกจากตัวพระที่นั่งคูหาคฤหาสน์ที่ตั้งเด่นอยู่ตรงกลางแล้ว ยังมีจุดอื่นที่ตั้งเรียงรายอยู่รอบๆ หลายคนก็อาจจะเดินไปเที่ยวไม่ครบ
ไม่ว่าจะเป็น หินรูปเจดีย์, ลายพระหัตถ์ จ.ป.ร.และป.ป.ร., อัฐิหลวงพ่อเงิน, ต้นซุ้มรอดคู่, ต้นไม้มีพิษ และ หินรูปจระเข้ พวกเราได้เดินไปดูจนครบเลย รวมทั้งยังได้เกร็ดความรู้เล็กๆ น้อยๆ ของไกด์ตัวน้อยๆ ของเราด้วย ขอบคุณนะครับ
เรากลับออกมาถึงข้างล่างก่อนจะทานอาหารกลางวันที่ดันกลายเป็นมื้อบ่าย แล้วจึงเดินทางกลับด้วยเรือลำเดิม มาล้างขาและเข้าห้องน้ำเรียบร้อยจึงเดินทางกลับ แวะซื้อขนมของฝากกันเล็กน้อยที่ บ้านขนมนันทวรรณ เป็นอันเสร็จภารกิจของพวกเรา
…ทริปสั้นๆ ของเราจบแล้วนะจ๊ะ
